nekrobersolehiya

karo.dyer

Mabagal ang ikot ng mundo

ng tao, ng paruparo-ng karo,

bayanad kung maglakad

ang sasakyang makupad

dahan dahan

rin ang katahimikan

sa panggantsilyo

ng kalsadang dinaraanan

ang bawat aspalto

ay makahiyang bumubuka

at sumasarado

‘pag nasasagi ng otong islomo

sa isang iglap

may bus na umararo

sa pagong na karo

nawalan daw ng preno

sabi ng pasaherong kuneho

at muling bumilis

ang ikot ng mundo

pamahiin

‘wag ko daw buhatin

ang kabaong ng aking amain

utos ng matandang pamahiin

baka daw may sumunod

na kapamilyang maisapuntod

‘wag daw lilingon

kung nasa prusisyon

dahil ‘pag nagkataon

may libing na naman

sa bagong taon

‘wag daw magwawalis

o maligo ‘pag ala sais

bawal maging malinis

naknampatis

akin na ‘yang pistola

wala ng kasunod si lola

si ama at si Rebecca

dahil sa sunod na prusisyon

pamilya mo naman ang nakapila

kahit hindi mo akayin ang kabaong

ng asindera mong ina

‘wag ka mag-alala

Kasado na ang bala para sa

berdugo mong ama

di kita malilimutan

kumanta na ang istiryo

ng hindi kita malilimutan

at biglang naghagulgulan

ang mga kapamilyang naiwan

bumuo sila

ng ‘sang mahabang pila

ng mga taong nagbibigay halaga

sa malamig na bangkay

na marahan kong inaakay

sa dami nila

mukhang magtatagal pa

bago ang katawang ito’y

maaagnas sa kanilang alaala

biglang huminto ang istiryo

ang makina nama’y nadeliryo

huminto ang gulong-yari ako

nakalimutan ko ang gasolina

ng karong kanilang nirenta

parang domino ang mahabang pila

ng kapamilyang nangungulila

lahat ako’y minumura

anak ng bakang may amnesia

abo

may sunog, walang bumbero

may apoy, hindi naman impyerno

may usok, ba’t walang usisero

mahal ko,

patawarin mo ako

kung wala ako sa piling mo

nang maabo ang ating sityo

bumbero pa man din ako

pero ni ‘sang baso ng tubig

hindi ko sa iyo naidilig

kung kaya lang patayin ang luha

ang apoy na nangunguha

ika’y aking isasalba

kahit paulit ulit pa

ngayong hapon

sa akbay ng ambon

muli kang susungin sa isang pugon

may usok, may apoy, may sunog

sa piling ng sirenang baog

ako’y nahiga sa iyong abo

mamaya lang iisa na uli tayo

‘sandaan

sadaang taon na ako bukas

matikas pa rin at malakas

heto nga’t kaya pang maglakad

sa lilim na araw na magtingkad

ihahatid ko ang busong si Julian

sa kanyang huling himlayan

nitso ang aking sinapupunan

at isinauli na ng mundo

ang lahat ng iniluwal ko

ba’t ba naunahan pa ako

ng mga anak kong sundalo

ba’t ba nandito pa ako sa mundo

di ba dapat nauna na ako

sa pag-ihip ko sa kandila

hihilingin kong maibsan

ang dakila kong pangungulila

nawa sa pagtulog ko

gisingin na ako ni arnulfo

julian, diosdado, leopoldo

mga anak kong sundalo

ded na si idol

sa basbas ng kura paroko

sabay sabay silang humayo

lahat ng paa nag-unahan

palabas ng simbahan

upang masulyapan

ang labi ng idolong

pinakahahangaan

sumigaw ang mikropong

“hinay hinay lang po tayo”

“kailangan ko siyang masilayan”

sabi ng iyaking fan

dumami pa ang matang nag-iiyakan

at biglang dumilim ang kalawakan

umalon ang dagat ng tao

nagkahalohalo

nagkapalit-palit ng braso

nag-iyakan ang mga tao

hindi dahil sa kanilang idolo

kundi sa nagkandabali-baling buto

patay na si delayla

kung ginising mo lang sana ako

bago mo ako pinagkanulo

edi walang gunting na nakabaon

dyan sa bumbunan mo

kung nagtanong ka lang sana

kung anong hairstyle ang maganda

siguro sa’yo na rin ako nagpatina

dyahe dito sa presinto

puro kami kalbo

bruha ka!

Kasalanan mo ‘to

Kung naging matapat ka lang

‘di sana di ko nilagyan

ang ‘yong baso

ng shampoo ng kabayo

salamat sa pagtatayp Samantha Isabelle Adonis