Oo

Miyerkules. Kaya kakaunti lang ang estudyante. Buti at walang sagabal sa gagawing pagkaripas ng takbo mula sa GWA hanggang sa Library.  Ngayon na ako sasagutin ni Cindy. Sapat na siguro itong panyong pula, ireregalo ko sa kanya, pero bago ang lahat, kailangan ko munang hanapan ng sagot ang pag-aalburuto ng sikmura ko.  At sa mga ganitong pagkakataon, ang mga palikuran sa library ang nagsisilbing santuaryo ng bawat PNUan.

Takbo-lakad ang ginawa ko. Takbo kapag nararamdaman kong medyo umuurong na ang laman-tiyan at lakad naman ‘pag sumusulong na uli pababa ang mga prinosesong pagkain sa loob ng tiyan ko. Buti na lang at naka-shorts lang ako, medali lang ang gagawing pagsalampak sa trono. Mas bumilis ang pag-urong at pagsulong sa loob ng sikmura ko, kaya hindi na rin ako magkandatuto sa pag-urong sulong ko. Takbo-tigil-lakad-takbo, para akong laruang remote control na sasakyan na naghihingalo ang baterya. Nagpatuloy ang takbo-tigil at urong sulong. Sa lobby ng library. Sa elevator. Sa banyo.

Buti na lang at Miyerkules ngayon, kakaunti lang ang estudyante. Walang tao sa CR. Diretso ako sa cubicle. Medyo kalmado na ang ang laman ng sikmura ko—natutong makisama. Lapag ng bag sa sahig. Kalag ng sinturon, Bukas ng butones. Baba ng zipper. Baba ng salawal. Baba ng brief. Kalayaan.

Kikiling pa lang ako sa inidoro ng biglang may yumakap sa’kin. Isang malaking tao, maskulado. Mahigpit. Walang kasing higpit. Naghintay sa mga sumunod na tagpo ang kanyang sikmura. Sisigaw sana ako, pero, Bigla niyang nilagay ang hinubad niyang brief sa bunganga ko. Humagod sa batok ko ang nakakikiliting bigote, malamig na labi at mainit na dila, Tang ina, sino ‘to? Umaalma ako, pero tinitigasan ako. Namilipit ang daliri ko sa paa, sa sakit at pait ng pagtitimpi at sa sarap ng kakaibang sensaysong nadama. Humigpit lalo ang kanyang yakap. Papabulwak na ang mga tae ko. Hindi ko na mapigilan. Bumigay na ang makinaryang pampigil ng sikmura. Pero anak ng makinarya, binigla niya ang tumbong ko. Papabulwak na ang malapot kong tae nang salubungin niya ng mainit niyang sandata. Napasigaw ako sa kabila ng nakabusal sa bibig ko, kinatawan ng mga kumawalang luha ang mga impit na tunog ng paglaban.

Walang puwang para sa lakad-takbo. Wala na ring laban ang punung-punong sikmura sa pagpapaurong at pagpapasulong ng kanyang tae. Ang makapangyarihang sandata niya sa aking puwet na lamang ang makapangyayari. Ang Urong-sulong ay naging hugot-baon. Ang mabagal ay natutong bumilis. Kumawala ang kanyang malagkit na likido, kumawala ang mas mainit kong likido. Dumagta sa brief ko, nagmantsa sa salawal ko. Hingal lang niya ang palatandaan ko ng pagkakakilanlan at nga pala—yung brief na ginawa niyang busal. Napasalampak ako sa sahig, kumawala ang mga natirang tae sa sikmura ko.

Binuksan ko ang gripo—madamot sa tubig, May budget cut nga pala.

Yung panyong pula.