Kare-kare.
Masarap. Malinamnam. Lalo kung may kapares na bagoong. Sa lahat ng ulam ito lang ang lalong sumasarap ‘pag lalong tumatabang. Pinagtagpo-tagpo ang tuwalya at laman ng baboy, petsay, talong, sitaw at peanut butter para paluhurin sa sarap ang mga tao.

Lampas-lampas na sa overtime si Elias. Narito’t pasara na ang kanyang pinagtatrabahuhang opisina. Ba’t kaya hindi pa naisip ng kanyang Boss na ibigay na rin sa kanya ang susi total siya rin naman ang pinaka-maagap pumasok sa umaga. Subalit pagdating ng akinse at katapusan bula na namang maglalaho ang kanyang mga pinaghirapan sa kaka-overtime dahil sa dami ng bayarin.
Tiyak na magagalit na naman sa kanya ang asawang si Elizabeth pag nalamang nalipasan na naman siya ng gutom at hindi niya na naman kinain ang inihanda nitong baon. Kaya bago siya lumabas sa opisina, isinilid niya sa plastik ng SM ang ulam at ihiniwalay naman sa mas maliit na plastik ang kanin at bagoong. Mamaya maghahanap siya ng mapagtatapunan pagdaan niya sa Luneta.

Sipa-sipa ang lata ng sardinas na walang laman. Palakad-lakad na naghanap ng maipanglalaman-tiyan si Castor. Hindi na biro kung ilang agahan, tanghalian at hapunan ang nalaktawan niya. Bumuo na nga ng piket sa kanyang sikmura ang mga bulateng hindi na nakatatanggap ng arawang rasyon. Mababakas na rin sa kanyang manipis na pangangatawan at matamlay na kakisigan ang mga bitaminang nawawala.
 Sa di kalayuan, nakita niya ang isang galising asong hindi magkamayaw sa pagkawag ang buntot. Nakasalampak ang mukha nito sa asul na plastik. Mabilis na nagdiliryo ang isipan ni Castor at dali-daling sinipa ang lata ng sardinas direkta sa asong galisin. Naalarma ang aso at tumakbo palayo. Nawala sa katinuan si Castor nang matuklasan niyang panlaman-tiyan ang laman ng plastik. Hindi na siya nagdalawang isip at mabilis na tinangay palayo ang plastik.

Pumwesto siya sa paanan ng rebulto ng itim na kalabaw kung saan abot tanaw niya si Rizal. Pagkabukas ng plastik agad na kumalat ang aroma ng ulam na lutong bahay. Mabaliw-baliw siya sa panunuot ng amoy nito sa kanyang ilong. Nilalapirot nito ang utak na madalas mangarap ng masaganang pagkain. Halos maabot niya ang langit sa sobrang pagnanasang matikman na ito sa unang pagkakataon. Lalo pang nakumpleto ang kanyang pagdiriwang nang mapansin niyang may kanin at bagoong ding kasama.

Nalunod sa sabaw ang kanin. Nanatili sa isang plastik ang petsay, karne ng baboy at ibang solidong sangkap. Hindi na uso ang paghuhugas ng kamay. Talo-talo na ang kagutuman at kalinisan. Mas mamamatay pa nga yata siya kung maipagpapaliban niya ang pagkain kahit na sandali. Kumurot siya ng kapiranggot sa bagoong at saka ibinudbod sa kanin at sabay sinubo. Nalimot na ng dila ni Castor ang tunay na lasa ng tunay na pagkain ng tao. Nanibago rin ang kanyang lalamunan sa hindi inaasahang pagdalaw ng kanin na kargada ng magarang ulam. Dati kasi kung ano-ano na lang ang isinusubo at nilulunok niya para lang mapagana ang makinarya sa loob ng kanyang sikmura. Subo at lunok lang ang kadalasang magamit niya. Absent at muntikan nang ma-drop ang pagnguya at paglasa. Kailangan pa ba? E sa kadalasan nga, hindi siya sigurado kung pagkain talaga ang nilalantakan niya. Suwerte na siya kung  maka-tiyempo siya ng mga tira-tirang pagkain sa basurahan sa likod ng mga fast food chain at karinderya na sariwa pa mula sa bunganga ng mga unang kumunsumo nito. Bago ang araw na ito, mga tira-tirang buto ng chicken joy, mga hindi naubos na kanin mula sa promong unlimited rice, gulay na isinantabi ng mga batang anak ng mayayaman ang napasama sa kanyang menu. Samantala, ang tubig na ipinandidilig sa mga halaman sa Luneta naman ang ipinapantulak niya. Kaya naman himala na niyang maituring ang bloke-blokeng karneng tangan niya ngayon.
Ang unang pagnguya at paglunok ay naging isang selebrasyon. Pansamantalang nabuwag ang piket sa loob ng kanyang sikmura at napalitan ng malapiyestang pagdiriwang. Nagkanya-kanya muna ang mga bulate sa pagsambot ng grasya. Nagpatuloy ang proseso ng pagsubo, pagnguya at paglunok. Ninanamnam niya ang bawat subo. Lubos niyang pinapatagal sa kanyang bibig bago lunukin. Kailangang mabaon niya ang lasa nito papunta sa mga susunod na araw na babalik siya sa kanyang orihinal na menu.  Maya maya’y narinig ng nahihimbing na Luneta ang  kanyang mahabang dighay.

Biglang dumilim ang madilim na gabi ni Castor. Nag-amok ang mga bulate na kanina’y minsan nang naging payapa. Humilab at biglang nanakit ang kanyang sikmura. Sinubukan niyang tantanan ang paglantak sa pagkain, subalit mas umiigting pa ang pananakit nito sa bawat segundong itinitigil niya. Dumodoble ang kanyang paningin. Dahan dahan ding pumupuga ang kanyang pandinig. Nag-uunahan pababa ang mga butil ng malalamig na pawis. Muling bumalik sa hanay ang mga bulate. Naudlot ang kaninang pagdiriwang at  muling nauwi sa pagrerebolusyon.
Napatigil sa pagnguya si Castor at napahawak sa kanyang tiyan. Namilog at tumirik ang kanyang mga mata kasabay ng pagdaloy ng masangsang na likido sa kanyang puwitan pababa sa hita hanggang sa tuhod at paanan. Nagkandahiya-hiya ang mga makahiya at nagkamatayan ang iba pang halamang kanyang nadiligan. Pinigil niya ang pag agos at mabilis na binagtas ang portable CR sa may Quirino Grandstand.


Nanggigitata ang pampublikong palikuran. Sa labas pa lamang, nanunuot na ang masangsang na amoy nito. Hindi pa tuluyang nalulunok ng inidoro ang mga natirang deposito ng mga naunang sumintensya dito. May pahabang korte at kulay mais. May mga durog na parang Quaker oats, malapot na kagaya ng sa kanya. Hawak pa rin ni Castor ang biyaya sa plastik na asul. Pagkasalampak niya sa kubeta, pinakawalan niya agad ang pinigil na pwersa sa loob ng kanyang tiyan. Bumulwak ang mainit na prinosesong laman-tiyan. Gumaralgal pa ito at saka sumabaw sa mga nakalutang na tae sa inidoro. Nang maubos ang unang buga tsaka siya nagsimulang umire upang iluwal ang mga nahihiya pang lumabas. Gumulo na ang nahihimbing na kaayusan ng tubig at mga latak na tae ng iba sa loob ng inidoro. Ang ilang malapot na likidong hindi umabot ay sa sahig na lamang niya nairaos. Nanlupaypay ang mga bulate, nanghina at pansamantalang natahimik.
Pansamantalang naging mapayapa ang sikmura ni Castor. Iniwan siyang pawis na pawis ng nagdaang dilubyo sa kanyang sistema. Pagkatapos ng isang malalim na buntong hininga. Muling sumiklab ang kaguluhan sa loob ni Castor. Nagwawala na naman ang mga bulate, nagsusunog na sila ngayon ng replica ni Castor. Pinilit niyang muling umire, pero puro hangin lang ang naibuga nito. Puro lamang patak ang nailalabas niya. Bakante na ang kanyang sikmura samantalang halos mapuno naman ang nanlilimahid na inidoro. Patuloy na sumakit ang kanyang tiyan. Nagtatalo na sa kanyang isipan kung ano ang ipapangalan niya sa sakit na nararamadaman, ito ba’y gutom o pagtatae.
Nanghihina na siya nang maisip niyang muling kunin at ibuka ang plastiK ng ulam.  Muli siyang  dumakot dito para maisubo. Subo-nguya at lunok. Nagpatuloy ang paulit ulit na pagpoproseo hanggang sa maramdaman niyang may laman na ang bakante niyang tiyan. Muling umagos ang malapot na likido sa kanyang puwitan. Matapos ang pagdaloy nito. Muling humilab ang kanyang sikmura. Kaya nagpatuloy lamang siya sa proseso.

Mas dumilim ang kanyang paningin sa pagkakataong ito. Sa pagsakit ng kanyang tiyan ngayon, hindi na pababa ang tinatahak na rebolusyon ng pagkaing kanyang nilunok kundi pataas. Naglalagablab na ang sinunog na replica ng mga bulate. Pinagbabato nila ito ng monotob kasabay ng pagsuko ng kanyang sukmura. Ibinuka niya ang asul na plastik atsaka niya pinakawalan ang lahat ng hindi natunaw na pagkain.

Matapos ang isang napakahabang dighay. Kumalma at nagtagumpay na ang mga bulate. Naunawaan na rin niyang tapos na ang serbisyo sa kanya ng maduming palikuran. Itinapon niya ang asul na plastik sa may tabi ng puno sa kanyang paglabas.

May galising asong hindi magkamayaw sa pagkawag ang buntot. Nakasalampak ang mukha nito sa paanan ng matandang puno. Pabilis nang pabilis ang kawag ng buntot nang bigla itong mapaungol sa tama ng lata ng luncheon meat.
“Wow may almusal na ako!” sigaw ng batang uhugin at laman ng lansangan.
           “Mahal ba’t hindi kita makontak kanina?”
           “Pasensya na Beth, hindi ako nakapagkarga e, lowbat pala.”
           “Kinain mo ba yung kare-kare?”
          “Oo naman. Ang sarap nga nun dear e.”
          “Ah.”
Para sa mga nakisawsaw sa nanlilimahid na kare-kare
                        Zhen Lee, Ian Harvey, Geraldine at Sharon
si grace at jv
-anak ng basagulero

si cojuangco, aquino, hontiveros at escudero
-anak ng haciendero

si coco, jack, angara, nancy at mga magsaysay.
-anak ng trapo

si gordon
-anak ng kano

si bro. eddie
-anak ng Lord

si hagedorn
-anak ng engkanto

e sino na lang ang iboboto mo?


edi si TEDDY CASINO.
-ang tunay na anak ng bayan.
kung hindi papalarin
(o mas mainam kung dadayain)

masang filipino
'wag manindim

tandaan natin na ang halala'y
manipulado ng marurungis na kamay

at ang senador ng bayan
patuloy na maninindigan

kahit pa ag plenaryo niya'y
sa piling ng maralita sa lansangan

uso pa ba ang harana?
narito ang osong nanghaharana

karaniwang taong kumakanta
ng mga notang lalaos sa mapanupil na polisiya

iindak siya sa saliw ng trumpeta
ang masa palaging una sa kanya

kaya sa halalan, unahin niyo na siya
bago pa ang orkestra't bandang pampamilya

na parang si willy na scripted kung kumanta

#6 teddy casino